Zwaaien met twee handen

Dag collega’s en Kameroengangers,

We zijn er! In Kameroen!

De reis hier naar toe is hartstikke goed verlopen. Bij het overstappen in Istanbul hadden we wel éven niet in de gaten dat het daar een uur later is, waardoor we per toeval zagen dat onze vlucht naar Kameroen al bijna vertrok. Maar niets kon ons deren: we waren begonnen aan ons grote avontuur.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Douala kwam Afrika meteen in volle omvang onze zintuigen binnen. De zwarte nacht, licht zoetige geur, drukkende warmte en het oriënteren op het eenvoudige vliegveld: we waren duidelijk niet meer op Europese bodem. We zijn hartelijk opgevangen door de Nederlander waar we de komende maanden bij op het erf gaan wonen. Hij stond klaar met naambordje op het vliegveld, wat een officiële ontvangst!

De weg naar onze standplaats voor de komende maanden, Bamenda, was de volgende dag een mooie verdere kennismaking met het land waar we gaan verblijven. In 5 uur zijn we dwars door Kameroen gereden. Zon, tropische planten, stoffige wegen, groepen kinderen in schooluniform, kleine kraampjes langs de weg: vanachter het raam in de auto trok Kameroen als in een film voorbij.

De aankomst op het erf waar we gaan verblijven heeft al onze verwachtingen overtroffen. Er zijn prachtige bloemen en planten om het huis heen en ons ‘eigen’ huisje achter het grote huis is superdeluxe. Het is zowat groter dan onze huizen in Nederland en heeft internet! Dit voelt niet als de bush bush, maar als een ontzettend fijne basisplek om bij te komen, op te laden en met energie naar ons werk op het kindercentrum te kunnen gaan. We zijn er blij mee!

Het erf ligt op een heuvel boven de stad Bamenda, dat in een vallei ligt. Ook onze eerste kennismaking met het Bamenda beneden in de vallei hebben we inmiddels achter de rug. De grote stad vol met kleine zaakjes, stoffige straten, vriendelijke mensen en een grote ‘food market’ vol met stalletjes met groenten waren een hele leuke ervaring. We hebben al een aantal maal ons eigen potje gekookt en voelen ons met alle heerlijke groenten en fruit supergezond. We komen vast afgetraind terug!

Het belangrijkste echter deze week was onze eerste kennismaking met het kindercentrum. Indrukwekkend! Deze week zijn we even kort voorgesteld in alle klassen en hebben we met de leidster van het centrum, een Ierse zuster, een hartelijk kennismakingsgesprek gehad.

We ontkwamen niet aan automatische vergelijkingen met ons werk in Nederland. Onze conclusie: alle kinderen op de hele wereld zijn hetzelfde! Kinderen met het syndroom van down, autisme of een andere verstandelijke beperking: ze zijn hier niet anders dan in Nederland. Ook herkenden we direct de gelijkenis rondom de evaluatieformulieren van het Nederlandse financiële fonds dat het centrum steunt: dit leek ons verdacht veel op onze meerzorgevaluaties!

Het bezoeken van het kindercentrum bracht een volle 'mindmap' aan gevoelens, gedachten en indrukken bij ons teweeg. Lieve en vertederende kindjes die in koor in opdracht van de teachers 'welcome'  naar ons riepen, geruststellende woorden van de Ierse zuster, die de boodschap afgaf vooral onze tijd en rust te nemen, maar toch ook een gevoel van verwachtingen die we wellicht onszelf ook opleggen: het was een mix van dit alles. Maar bovenal ervoeren we het als geweldig om dit leven en dit centrum te mogen bezichtigen en er zelfs voor even deel van te mogen gaan uitmaken.

Het eind van ons korte bezoek deze week gaf meteen al een mooi leermoment voor ons. We werden enthousiast uitgezwaaid met twee handen tegelijk door een teacher. We zwaaiden met 1 hand terug maar dat was toch echt niet de bedoeling: zwaaien doe je hier met twee handen en een grote glimlach! Een mooi symbolisch moment: we hopen dat we tot een mooie uitwisseling van kennis en gebruiken kunnen komen. Een uitwisseling van halen en brengen aan beiden zijden, hoe klein ook, waarvan we beiden gaan groeien. Maar eerst maar eens écht beginnen volgende week!

Groetjes!

Nicolette en Esther