Déja vu in het Nederlandse hier en nu

Ach en wee, 12 maart is alweer ons laatste reisverslag geweest. En nu, op 30 april, zijn we alweer bijna een maand terug in Nederland! Het Grote Kameroen avontuur is dan ook bijna helemaal afgerond. Het  eindverslag is inhoudelijk compleet, we zijn alweer een paar weken aan het werk, we hebben zelfs al een evaluerende bijeenkomst met alle Kameroen betrokkenen achter de rug. Er is echter nog één los eindje: van dit reisverslag is het laatste hoofdstuk nog niet geschreven. En omdat we ons avontuur ook graag goed op papier willen afronden, besteden we bij deze nog een kort woord aan onze laatste weken in Kameroen. Ze verdienen het!

Onze laatste weken bestonden vooral uit  Afronden en Afscheid nemen. Afronden van alle opgestarte werkzaamheden op het centrum, Afscheid nemen van alle mensen, gebruiken, plaatsen en dingen waar we in de afgelopen 3 maanden zo vertrouwd mee zijn geworden. Het afronden van alles wat nog in onze hoofden zat op het centrum maakte dat we er de laatste weken een tandje bijzetten. Op  een paar heerlijke vakantiedagen aan zee na, waar  we ons in het paradijs op aarde waanden, werkten we nog even hard door.

Betrokken discussieerden we op de laatste vrijdagen met alle teachers over de onderwerpen ‘wachten’ en ‘free time’. Hoe konden we zoveel mogelijk wachtmomenten voor de kinderen voorkomen? En: hoe konden we in pauzes kinderen zo goed mogelijk ondersteunen bij het spelen? Interessante onderwerpen waar mooie discussies over ontstonden: verschillende visies en meningen werden actief met elkaar gedeeld. We denken dat we het belang van het beter stroomlijnen van dit soort onderwerpen en vooral wat kinderen nodig hebben hebben overgebracht, waarbij we de eerste veranderingen al hebben mogen zien: de teachers probeerden bijvoorbeeld in onze laatste week actief supervisie te geven in de pauzetijd. En bij de ‘kleintjes’ is de wachttijd voor de lunch bijna gereduceerd door het dagprogramma beter te organiseren, iets wat zowel de kinderen als teachers zichtbaar goed doet.

De laatste week werkten we ook nog in volle vaart aan de paar laatste profielen met adviezen voor kinderen. Met deze profielen proberen we iets concreets achter te laten van zaken waar we ‘on the job’ aan gewerkt hebben: want wat op papier staat, is ook voorgedaan en geoefend in de praktijk.

Ook aan de lessen communicatie die werden gegeven kwam een end, tot grote spijt van alle partijen. De ingezette bubbels, glimmende vis en rietjes hoeven gelukkig niet gemist te worden door de kinderen: Het centrum is een een gloednieuwe emmer met deksel, vol materiaal voor de communicatiespelletjes rijker.

Tussen al het afronden door bestond een minstens zo groot deel van onze bezigheden uit afscheid nemen. Afscheid van mensen vooral. Afscheid van de Amerikaanse missiewerkers waarvan we sommigen in ons hart hebben gesloten, afscheid van lieve Nederlanders die al jaren in Kameroen wonen en waar we altijd welkom waren, afscheid van de hartelijke en fijne familie waar we bij op het compound hebben gewoond, en last but not least: afscheid van de kinderen en teachers, waar we in deze 3 maanden zo intensief mee hadden gewerkt. Mooi en moeilijk!

Zo bestonden de laatste dagen vooral in het teken van gedag zeggen. Maar als er één dag van het afscheid was, dan was dit hét afscheid op het kindercentrum. Het Treasure Ccentre had er maar liefst een hele dag voor uitgetrokken: het leek zowaar een nationale feestdag. Zelden hebben we zo’n mooi afscheid gevierd in ons leven: wat een feest werd er van gemaakt! De dag startte al goed. Een dans- en muziekgroep uit de regio leidde ons naar het stadion van de school toe waar alle kinderen onder zaten en waar het feest plaatsvond. Wij moesten achter de band aan dansen, richting het afdak.  We deden het zo goed en zo kwaad als onze westerse lichaampjes aankonden in onze Afrikaanse outfits. De dag vloog voorbij: er was een dj, er waren vlaggetjes, er werd gezongen, gespeecht, traditioneel gedanst, gebeden, gegeten en er werden kado’s uitgewisseld. Onze gegeven collage, vol met foto’s van kinderen en teachers van het centrum, was een schot in de roos. Evenals de buttons die we hadden laten maken voor alle docenten, met ‘superteacher treasure centre’ er op. Die buttons waren nog wel even een stressmomentje: de fotograaf had ze nog niet af en liet ze 10 minuten voor het einde van het feest in allereil nog brengen. Zeer, zeer voldaan en ontroerd en namen we afscheid van een plek waar we de afgelopen 3 maanden alle energie die we in ons hadden hebben ingestoken. Het was het waard.

En zeer voldaan kijken we ook terug op het gehele avontuur: we hadden het niet willen missen. Het heeft ons verrijkt als persoonlijkheden en professionals, het  was altijd interessant en bovenal hebben we veel lol gehad en mooie mensen ontmoet. Deze ervaring kunnen we niet zomaar loslaten merken we nu we thuis zijn. We willen blijven meedenken met het centrum en hopen dat een nieuw koppel dit project kan vervolgen!

Dank allemaal, voor het meelezen, meedenken en het steunen van ons in Kameroen! Het heeft ons erg goed gedaan.  

Groetjes Nicolette en Esther                                                           

p.s Heb je interesse om het Treasure Centre 3 maanden te ondersteunen door ‘coaching on the job’, net als wij gedaan hebben? Laat dan een berichtje achter op dit blog.